Jedyny zabytek w tej części wyspy jaki przetrwał - to wenecka twierdza. Kamieniste wąwozy porasta wszechobecny wrzos. Z fioletowych porostów wyłaniają się białe skały i głazy. Jedyne drzewa na wyspie to te posadzone i pielęgnowane przez człowieka. Na skale nad moją grotą dojrzewały opuncje (kaktusy owocujące), i słodkie owoce sypały wprost pod moje stopy. Czas wyznaczało mi słońce (w zegarku wysiadła bateria). Słońce mnie budziło, zgodnie z jego wędrówką opalałam się, pływałam, przygotowywałam posiłki. A kiedy słońce było w zenicie, jak w cieniu piniowego drzewa słuchałam grania tysięcy cykad.
W godzinach wieczornych - z odległości kilkudziesięciu metrów dobiegał z portowej tawerny śpiew męskiego chóru. To rybacy kontynuują starą tradycję.
Potrafię być z ludźmi i sprawia mi to przyjemność. Miesiąc spędzony na wyspie był jednak czasem medytacji i rozmyślań. Poza wymianą grzeczności z rybakami i w sklepiku, nie prowadziłam z nikim żadnej rozmowy. Natomiast we mnie trwał nieustający dialog - wymiana wrażeń, refleksji i spostrzeżeń. W cywilizowanym świecie widoku gwiazd jaki miałam nad głową nie da się nawet w małym stopniu przybliżyć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz